Od kilku lat wrzosy są coraz bardziej popularne i trudno jest wyobrazić sobie bez nich jesień:
nie wszyscy wiedzą, że pierwsze odmiany zakwitają już pod koniec lipca, zaś najpóźniejsze:
kwitną praktycznie do grudnia.
Kilka ciekawostek o znaczeniu wrzosów w kulturze. Łacińska nazwa wrzosu „calluna”
wywodzi się z jego zastosowania (od czasownika „zamiatać”) ponieważ z wrzosu pospolitego
robiono miotły. Część vulgaris oznacza „pospolity”. Stąd też np. w Szwecji wrzos uznawano
za roślinę biednych i ubogich (bogaci nie musieli sami zamiatać). Wrzos był kojarzony czasami
(np. w Skandynawii) z pechem lub żałobą: prawdopodobnie wynika to z faktu, że były jednymi
z niewielu kwiatów, które kwitły w okolicach świąt zmarłych.
Tymczasem w Wielkiej Brytanii i Szkocji wrzosowe skojarzenia są jedynie pozytywne: biały wrzos był symbolem szczęścia (uważała tak sama królowa Wiktoria), różowy symbolem siły i wierności, zaś generalnie roślina wprowadzana do domu miała przynieść szczęście i bogactwo. Białe wrzosy w stanie dzikim były bardzo rzadkie (naturalny kolor to liliowy) dlatego uważano, że miejsce gdzie wyrosły białe wrzosy było poświęcone istotom nadnaturalnym (np. leśnym wróżkom) i nie można było przelewać na nim krwi i generalnie uważano takie miejsce za święte i szczęśliwe.
W Szkocji białe wrzosy uznawano także za rośliny idealne dla Panny Młodej
(mające przynieść szczęście w małżeństwie). Z wrzosów pędzono także piwo,
robiono z nich materace, które podobno dorównywały miękkościom materacom
puchowym. Miód wrzosowy to jeden z najlepszych miodów na schorzenia dróg moczowych (ciekawostka: to miód, który zawsze ma półstałą konsystencję w temperaturze pokojowej).
